بر تو چون ساحل آغوش گشودم
در دلم بود که دلدار تو باشم
واي بر من که ندانستم از اول
روزي آيد که دل آزار تو باشم

شمع ‚ اي شمع چه ميخندي ؟
به شب تيره خاموشم
بخدا مُردم از اين حسرت
که چرا نيست در آغوشم

کاش چون پاييز بودم ، کاش چون پاييز بودم
کاش چون پاييز خاموش و ملال انگيز بودم
برگهاي آرزوهايم يکايک زرد ميشد
آفتاب ديدگانم سرد ميشد

آري آغاز دوست داشتن است
گرچه پايان راه نا پيداست
من به پايان دگر نينديشم
كه همين دوست داشتن زيباست

بخدا شاخه گل شادي بودم
دست عشق آمد و از شاخم چيد
شعله آه شدم صد افسوس
که لبم باز برآن لب نرسيد

رفتم ، که گم شوم چو يکي قطره اشک گرم
در لابلاي دامن شبرنگ زندگي
رفتم ، که در سياهي يک گور بي نشان
فارغ شوم زکشمکش و جنگ زندگي

به چشمي خيره شد شايد بيابد
نهانگاه اميد و آرزو را
دريغا ، آن دو چشم آتش افروز
به دامان گناه افکند او را

اين چه عشقي است که در دل دارم
من از اين عشق چه حاصل دارم
مي گيريزي زمن و در طلبت
بازهم کوشش باطل دارم

آواز کلاغ بر سر آن دیوار

می لغزد و می رسد به گوش گیتار

گیتار که از آن صدای بی همه چیز

دریافت نباید که بماند با یار

 امشب به قصه دل من گوش مي کني
فردا مرا چو قصه فراموش مي کني

من حاصل عمر خود ندارم جز غم  
در عشق ز نيک و بد ندارم جز غم 
يک همدم باوفا نديدم جز درد  
يک مونس نامزد ندارم جز غم

حرفهاي ما هنوز ناتمام...
تا نگاه مي کني:
وقت رفتن است
بازهم همان حکايت هميشگي !
لحظه ي عظيمت تو ناگزير مي شود
آي...
ناگهان
چقدر زود
دير مي شود!

قیصر امین پور